Mimo iż wkład Michaela Manna w ów serial jest dobrze znany, nadal można natknąć się na absurdalną opinię, jakoby to Anthony Yerkovich i Thomas Carter II byli w pełni odpowiedzialni za kształt tej produkcji.

Mann sam nie reżyserował, ale był producentem wykonawczym i showrunnerem "Policjantów z Miami", nad serialem pracowało jego studio. Był reżyserem reżyserów. Jego rękę widać w castingu, kostiumach, scenografii, kolorach, oświetleniu scen nocnych, w ogólnym stylu serialu. Także we wniknięciu w policyjny/kryminalny światek.

Za to nakręcił wersję kinową, która zwyczajnie nie mogła być podobna do serialu. To była rzeczywistość lat 80., taki świat ich wtedy otaczał. Inaczej wyglądał realizm w roku 2006, zbyt wiele się zmieniło. Mann nigdy nie sięgał po retro stylizację w swoich filmach, które rozgrywają się współcześnie. Nie było sensu ani powodu, aby odtwarzać serial, skoro reżyser mówi własnym, wyrazistym głosem.

- Z książki "Cop Shows: A Critical History of Police Dramas on Television" (2015):

Strona 109 - (...) Mann dołączył do serialu mając za sobą reżyserię filmów, które nie odniosły sukcesu, w tym "Złodzieja" z 1981 roku i w rzeczy samej zamierzał przekuć scenariusz pilota w film kinowy, nie telewizyjny. Politycznie skłaniał się w stronę lewicy i pociągała go krytyka reaganowskiej Ameryki wysnuta przez Yerkovicha, jednak to jego fascynacja kinowym stylem miała największy wpływ na początki "Policjantów z Miami". Od pierwszych chwil starał się "wtłoczyć ówczesną rockową wrażliwość w policyjny gatunek". NBC przekazało kontrolę nad projektem w ręce Manna i jego wytwórni, a Yerkovich został odstawiony na bok: odszedł po pierwszych siedmiu odcinkach. Mann nadzorował 111 odcinków i, jak twierdzi Steven Sanders, to właśnie jego głos "miał decydujące znaczenie".

Kontynuując, autor przypisuje ustanowienie stylu serialu trzem osobom, mianowicie: Anthony Yerkovich, Michael Mann, Jan Hammer.

- W książce "The Making of Miami Vice" (1986) mówi się, że kino przedstawiło publiczności styl art deco, a Mann robi to teraz poprzez "Policjantów z Miami". Dyrektor artystyczny Jeffrey Howard wspomina o wdrażaniu wyglądu pierwotnie wymyślonego przez Manna, o przekuwaniu jego wizji w rzeczywistość.

Strona 175 - W VICE chodzi o realizm impresjonistyczny. "Gdyby ludzie poszli szukać Miami przedstawionego w VICE, nie znaleźliby go, ponieważ istnieje tutaj", mówi [Mann], stukając w swoją skroń, "Bierzemy miasto takim, jakie jest, a następnie ulepszamy niektóre jego części poprzez nocne zdjęcia, postaci; ogólny kształt serialu odpowiada jego funkcji". Mann ustalił formę i utrzymuje ją poprzez skrupulatną pracę nad detalami.

- Z artykułu w Los Angeles Times (1987):

Mann mówi, że pastelowe kolory "Policjantów z Miami" zostały zainspirowane dwiema rzeczami. Jedną były widoki South Beach pod gorącym słońcem Miami, jakie zostały mu w pamięci z wyjazdu tam lata wcześniej. Drugą rzeczą była zabawa kolorowymi żetonami w sklepie z farbami, gdy czekał na żonę. Zauważył, że trzy określone kolory tworzą pewien temat, a dwa pozostałe nie, że można za ich pomocą opowiedzieć jakąś historię. Dla przykładu: na planie "Policjantów" Mann zabronił używania ziemistych barw oraz koloru czerwonego.

Z drugiej strony Mann żartuje, że ma ochotę kręcić tylko brzydkie, mroczne rzeczy, aby ludzie przestali nagabywać go o styl "Miami Vice". Bo chociaż zasłynął z telewizyjnych sukcesów, nie uważa ich za część swojej prawdziwej, artystycznej kariery - była to praca zbiorowa, wspólny wysiłek.

Tutaj też mówi się, że Yerkovich odszedł po kilku tygodniach od rozpoczęcia produkcji.

- Lee Katzin, jeden z reżyserów serialu, w wywiadzie dla Time'a (1985): "Serial jest tworzony dla odbiorców MTV, których bardziej interesują obrazy, emocje i energia, niż fabuła czy postaci".

- Jest jeszcze książka Stevena Sandersa "Miami Vice" (2010), w której autor analizuje treść i formę serialu, opisuje m.in. styl i elementy kina noir w nim stosowane.


Od początku serial był pomyślany jako produkcja, która będzie zastępowała surowy miejski realizm tropikalnym klimatem południowej Florydy oraz estetyką ilustrowanych magazynów modowych i teledysków. Także z naciskiem na wspomniany ostentacyjny konsumpcjonizm ery Reagana. To był produkt swoich czasów, skierowany do młodszej widowni. Taki był format serii i taki styl Mann rozwijał.