Niestety nie kupuje pomysłu z patetycznym amerykańskim klimatem, który, mimo że mógł tworzyć odpowiedni nastrój filmu, to tu nadawał mu plastikowej sztuczności i go spłycał. Pochody inwalidów wojennych podczas 4 lipca, morderstwa na ludności cywilnej w Wietnamie, sceny przepychanek hipisów z policją - to wszystko podane było w bardzo płytki sposób i przez to w żadnym razie nie napełnia widza emocjami.
Strasznie irytowała mnie poszatkowana akcja - jak charakterystyczna dla ekranizacji książek wykonanych w sposób nieprzemyślany. Brakowało powiązania scen ze sobą i sprawiało że fabuła nie kleiła się zbytnio. To, że w filmie właśnie upłynął rok można poznać wyłącznie po takich szczegółach jak zmiana oświetlenia w lokalu.
Sama fabuła też mnie nie poruszyła, po pierwszych 20 minutach można przewidzieć resztę scenariusza - film jest sztampowy i jeśli coś jest zasugerowane w jednej scenie to można być pewnym że będzie to zgodnie z najprostszym planem zrealizowane w dalszej części scenariusza (tutaj za przykład można podać pełne dumy nastolatki na spotkaniu z oficerem marines których miny aż mówią, że w przyszłości będą tego żałować. Nie wspominając już o scenie z oglądaniem Kennediego w telewizji na początku filmu).
Główny aktor próbuje grać rozstrojonego przez wojnę twardziela, jednak nie umie wyzbyć się wrodzonego wizerunku słodkiego lalusia. Cruise zdecydowanie nie pasuje do tej roli...

Ale, jak wiadomo. Gusta, gusta...