Jedyne wyjaśnienie dla dobrych ocen tego filmu to chyba sentyment osób, które widziały go za dzieciaka i traktują jako klasyk swoich czasów. Cóż, jako osoba, która pierwszy raz zetknęła się z nim w 2022 roku, w wieku 20 lat, muszę przyznać, że oprócz super przystojnego Toma i fajnego klimatu lat 80-tych nie ma w nim nic nadzwyczajnego, wręcz jest przeciętny. Fabuła nie mogłaby chyba być bardziej przewidywalna i płytka. Sierota, niegrzeczny, ale utalentowany chłopak, który odziedziczył talent po swoim owianym legendą ojcu, zakochuje się w swojej nauczycielce, która z podejrzaną łatwością poddaje się uczuciu, ale dochodzi do tragedii, główny bohater traci najlepszego przyjaciela i załamuje się, wszystko staje pod znakiem zapytania, jednak w ostatniej chwili postanawia nie rezygnować ze swojego powołania i staje się bohaterem. Faktycznie bardzo oryginalne. Całość równie dobrze mogłaby być zamknięta w 4-minutowy teledysk do "Take my breath away". 


 Możliwe też, że ten film po prostu nie odbiega od standardów kina sprzed czterech dekad, dlatego mam jednak nadzieję, że druga część będzie bardziej dostosowana do dzisiejszego widza, który oprócz dużego rozmachu pod względem produkcji, spodziewa się nieco więcej głębi i przekazu podanego w mniej oczywisty sposób.