Klasyka być może film głównie opiera się na psychopacie który lubi strach, nagrywa to. Niestety bohater często wraca do miejsca zabójstw i w dość amatorski sposób prawie daje się zdemaskować policji jednak same podejście policji to parodia. Z poddasza spadają jakieś długopisy czy kretki kamerujacego psychopaty a oni bagatelizuja to zwłaszcza ten jeden glina tymi usmieszkami i głupim tekstami sprawił, że ten film, który w niektórych sytuacjach mógł trzymać w napięciu to spalił na panewce. Film niestety nie zrobił na mnie wrażenia gdyby nie kawa to mógłbym przysnąć. Ocena pszesadzona horror ma wystarczyć widza a nie znudzić.

Nie dał się w amatorski sposób zdemaskować, ponieważ on chciał, aby policja dowiedziała się, że to on. Główny bohater trochę bawił się w swojego ojca naukowca - nie tylko dokumentował strach, ale także całe dochodzenie. Miejsce zbrodni zaraz po odkryciu zwłok, reakcje ludzi, przesłuchiwanych, wreszcie samo miejsce zbrodni z policją. Ostatecznym etapem dokumentu (przecież mówił, że go kręci) miała być śmierć sprawcy - jego samego. Wszystko wcześniej przygotował: kamery na ścianach w pracowni zostały przymocowane nie bez powodu i spełniły swoje zadanie. Co do spadających długopisów, to reakcja policjantów była bardzo naturalna. Duże studio, dużo ludzi, hałas nie wiadomo skąd. To normalne, że nie zareagowali. "Podglądacz" to przede wszystkim film psychologiczny, więc oglądanie go po nastawieniu się na horror rzeczywiście może skończyć się zawodem. Jednak "Podglądacz" musiał być tak skategoryzowany, ponieważ występowały elementu horroru i według mnie wypadły bardzo dobrze.

Duże studio, dużo ludzi, hałas nie wiadomo skąd. - Policja tym bardziej powinno to zainteresować, tym bardziej że mieli do czynienia z morderstwem, a ciało ukryto właśnie na terenie planu filmowego. Natomiast oceniając film jako psychologiczny, niestety mnie przez większą czas trwania tylko wynudził i gdyby nie Karlheinz Böhm, który jako jedyny pod względem aktorskim przykuł moją uwagę, zapewne oceniłbym film jeszcze niżej.

Zgadzam się ze wszystkim z wyjątkiem ostatniego zdania. Prawdziwy psychopata nie obnosi się ze swoją ułomnością, a nawet potrafi udawać, że ma uczucia wyższe :)

Główny bohater jest zaburzony psychicznie, ale raczej nie jest psychopatą, bo ma wyrzuty sumienia i poczucie winy.