Gerda Taro 

Gerda Taro przyszła na świat 1 sierpnia 1910 roku w Stuttgarcie jako Gerta Pohorylle. Jej rodzina była polskimi Żydami, którzy przenieśli się do Niemiec z Galicji.
Była dobrze wykształcona, ukończyła najpierw Szkołę Realną Królowej Charlotty w Stuttgarcie, następnie przez rok uczęszczała do szwajcarskiego pensjonatu dla dziewcząt Internat Villa Florissant w Lozannie. Po pobycie w Szwajcarii wróciła do Niemiec i dalej studiowała, tym razem w szkole handlowej - Höhere Handelschule w Stuttgarcie. Po 1928 roku jej rodzina przeniosła się do Lipska, gdzie Gerta kontynuowała naukę w w Gaudig Schule. Była świetną poliglotką - oprócz niemieckiego i polskiego znała jeszcze biegle hiszpański, francuski i angielski, być może rodzice nauczyli ją też jidisz.
W 1928 roku zaręczyła się z bogatym handlowcem o imieniu Pieter Bote. Do ślubu nie doszło, ale para do końca została przyjaciółmi.
W 1933 roku, po dojściu hitlerowców do władzy, Gertę aresztowało gestapo. Po wyjściu z aresztu Gerta, przy pomocy Pietra Bota, uciekła do Paryża zostawiając w Lipsku całą swoją rodzinę. W Paryżu związała się z emigrancką lewicą niemiecką, jej przyjacielem był m.in. Willy Brandt. W 1934 roku poznała Endrégo Ernő Friedmanna, żydowskiego fotografa z Węgier, który również przebywał w Paryżu. Pod wpływem Friedmanna Gerta zaczęła interesować się fotografią, wkrótce para zamieszkała razem w Paryżu niedaleko Pól Marsowych. Od tego czasu Gerta pracowała jako agent Endrégo. Wkrótce para przybrała pseudonimy artystyczne - Gerta stała się Gerdą Taro, natomiast Friedmann od tej pory zaczął używać nazwiska Robert Capa. Gerda będąc partnerką życiową Roberta i jego agentem pomaga mu w obiecującej karierze, służąc mu jako modelka i fotografka. W 1936 roku wyjechała wraz z Capą jako fotoreporterka do Hiszpanii, by relacjonować tamtejszą wojnę domową.
W 1937 roku podpisała kontrakt z paryską gazetą "Ce Soir" prowadzoną przez Louisa Aragóna. W Hiszpanii Gerda poznaje również Ernesta Hemingwaya, Jorisa Ivensa i Karola Świerczewskiego. Podczas wojny domowej Gerda zasłynęła jako brawurowa fotoreporterka, nie unikająca ryzyka. Tymczasem Capa, który również dążył do bycia jak najbliżej frontu, nie chciał aż tak ryzykować. Wkrótce obaj fotoreporterzy rozeszli się. 
25 lipca 1937 roku Gerda została ciężko ranna podczas bitwy pod Brunete. W samochód z rannymi, gdzie znajdowała się reporterka, uderzył płonący republikański czołg, miażdżąc go doszczętnie. Ciężko ranna Gerda trafiła do szpitala polowego 35 Dywizji w l'Escorial, zmarła tam 26 lipca. Rodzina Gerdy obwiniała Roberta Capę za jej śmierć, jej bracia pobili fotografa, gdy ten wrócił z Hiszpanii.
Po śmierci ciało Gerdy Taro wystawiono na widok publiczny w Madrycie. Taro pochowano 1 sierpnia 1937 roku na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Jej pogrzeb stał się wielotysięczną manifestacją z udziałem Pabla Nerudy i Louisa Aragóna.
Jej marmurowy nagrobek zaprojektował Alberto Giacometti. Napis na nim głosił że "Taro fotografka dla "Ce Soir" poległa na froncie Brunette, Hiszpania, w ogniu walki". W 1942 roku naziści zeszpecili nagrobek zamieniając marmurowy pomnik na betonowy, na którym brak było epitafium, natomiast z niewiadomych przyczyn zmieniono datę narodzin reporterki na rok 1911.